Visa-run - Filipijnen - Heaven!

“Take nothing but pictures, leave nothing but footprints and kill nothing but time” is een zinspreuk waar je geen moeite voor hoeft te doen als je Sibaltan hebt bereikt.

Een half jaar naar China zonder maar even iets te zien van de omgeving kan niet. Daarnaast was er een goede reden aanwezig, omdat ons visa verlengt moest worden. Dit kan slechts door ‘even’ de grens over te steken en weer om te draaien. De makkelijkste optie voor de meesten is Hongkong, maar een grote stad hadden we even geen zin in, dus een plek om drukte even te ontwijken zou ideaal zijn. Na enkele prachtige plaatsen als Koh Phi Phi (Thailand) of Siem Reap (Cambodja) hebben we een keuze gemaakt te vertrekken naar Sibaltan. Een klein dorpje gelegen aan de oostkust in de gemeente El Nido richting het noorden van het eiland Palawan dat zich bevind in het westen van de 7107 andere eilanden van de Filipijnen. De goede redenen: aardig dichtbij vanaf Shanghai en voornamelijk het geen elektriciteit voor een half etmaal, geen internet en geen warm wate. Een inwoner aantal per km² dat daalt met zo’n 3250, oftewel slechts 0,007% van wat we gewend zijn. En daarbij zag het land er zo prachtig uit in de aflevering Expeditie Robinson uit 2006, dat we dat ook wel eens wilden ervaren met eigen ogen.

De reis en de eerste indruk.
Zaterdag 24 mei rond 22:00 verlieten we ons appartement om vervolgens aan de grote reis te beginnen. Anderhalf uurtje metro-zitten stond op de planning, maar halverwege toch maar de taxi moeten pakken omdat ze niet verder reden. Anderhalf uur wachten op het vliegveld Pudong, vier uurtjes vliegen om vervolgens weer vier uurtjes wachten op het vliegveld in de hoofdstad Manila, om daarna weer een uurtje vliegen richting Puerto Princesa, de hoofdstad van Palawan. Dacht je er bijna te zijn, bleken we toch nog weer eens zes uur met 16 personen in een voor Nederlandse begrippen taxibusje te moeten zitten. Beetje krapjes, maar een prachtige ervaring. De eerste indrukken die je krijgt van het land zijn geweldig. Een omgeving met zoveel variatie dat ik nog nooit gezien heb. Prachtige kleurrijke groene gebergtes met verschillende soorten bomen. Enkele vol met lianen torenen meters boven andere uit. Lichtgrijze steile rotswanden met planten waarvan je je afvraagt hoe ze er überhaupt groeien kunnen. Bossen van palmbomen en open vlaktes met rijstvelden. Een prachtig uitzicht over plekken waar het eiland aan het water grenst. Van de grote hoogtes was al goed te zien dat het blauwe water met donkere vlekken van het koraal en zeegras zo ontzettend helder is dat je meters diep kunt kijken. Stoffige roodbruine zandweggetjes vol met keien maakte het plaatje compleet. Maar de grootste verbazing kwam bij de woningen, beter hutjes genoemd. Dorpjes zag je zowat niet, maar overal stonden de houten bouwwerken verstopt tussen de beplanting. Alsof de bewoners allemaal zelfstandig leefden en hun eigen voedsel moesten vergaren en verbouwen. De omgeving deed ons denken aan Jurassic Park en andere films over Vietnamoorlogen zoals bijvoorbeeld Forrest Gump. Ondanks de ‘bumpy-ride’ over de wegen, konden we toch een oogje dichtdoen omdat we misschien maar een uurtje de ogen dicht hadden gedaan in de nacht. Eenmaal aangekomen in El Nido stond ons nog slechts maar één ritje te wachten, want we moesten nog een uurtje richting Tapik Beach, de plaats waar ons hutje stond. Gelukkig hadden we via email verkeer laten weten hoe laat we zouden landen, dus hadden ze een schattig kunnen maken over hoe laat ze ons op zouden kunnen pikken. Wat een topservice! Aankomen rond 18:00 bij de verblijfsplaats keken we nogmaals onze ogen uit; wit zandstrandje, palmboompjes, hangmatjes, een zestal hutjes, barretje op het strand, eilandjes in de verte, kabbelend blauw water en amper mensen te bekennen. Natuurlijk kenden ze ons al bij naam - al moest er nog even aan de uitspraak gespijkerd worden - en kregen we een lekkere welkomstcocktail. De slaapplaats boven de bar was natuurlijk voor ons, want veel verder konden we ook niet meer deze dag. Na een duikje in de zee met een zeer tevreden gevoel over de bestemmingskeuze en zin in de morgenstond in slaap gevallen onder een klamboe.

Motorbike tour
’s Ochtends rond 7:30 dreef ik mijn bed uit vanwege de zon die al om 5:30 opkwam. Deze dag stond in het teken van lekker op een motorbike klimmen en rondrijden om te genieten van het weer en omgeving. Voordat de tour begon, even een omeletje en koffietje aan het strandbarretje naar binnen geschoven en het verhaal van Maikel – een Amerikaan die we de dag ervoor hadden leren kennen –mogen aanhoren over hoe lekker hij had geslapen samen met het nachtleven van zn strijdlustige muggen en andere dorstige insecten. In de brandende zon vertrokken met een merkloze Derbi look-a-like, maar de problemen startten al met de eerste heuvel omhoog. Joris die bij me achterop zat, mocht bij de guide Randy, want dat akelige ding trok het niet met zn tweeën. De eerste bestemming was een tankstation, waar ze geen pomp hadden, maar glazen flessen gevuld waren met brandstof. Ook een prima manier om de hoeveelheid brandstof te meten. Tachtig cent voor een litertje was daarom ook prima te doen. Aangekomen bij de eerste bestemming, even parkeren om 10 minuutjes over een paadje door de dichte jungle met benauwde en kleffe lucht te marcheren. Niet dat het uitmaakte dat ik ietwat zweette, want nat was ik toch al van in de zon touren. De moeite werd beloond met een prachtige rots die uit het niets uit de aarde was gestampt. De Ille Cave met die eronder verstopt lag bevatte sporen van menselijke overblijfselen van honderdduizenden jaren geleden - als ik de borden geloven moest -, maar het had net zo goed van alle tientallen vleermuizen geweest kunnen zijn. Pikkedonker met een zaklampje naar binnen om de limestone te bekijken was best benauwd spannend! Bij het tweede adres, wat weer een ritje met de motor was, mochten we even lekker afkoelen onder een waterval van heerlijk koud neergeslagen condens uit de bergen. De terugweg naar de tweewielers schrok Joris zich kapot, omdat er een waterbuffel zich in het water had verstopt. In de schaduw naast een steen zag je een gigantische kop met flinke hoorn net boven het water uitsteken. Schattig onschuldig diertje. Onderweg naar het derde hemelse plekje werden we even opgehouden omdat de oliedruk in de achterste schrijfrem iets te hoog werd, waardoor mn beestje niet meer vooruit te branden was. Gelukkig hebben de flippo’s in dit soort noodgevallen altijd gereedschap bij de hand. De baai waar we uitkwamen was immens. Meer dan twee kilometer aan enkel wit strand van ongeveer twintig meter breed in een lichte holle ronding. De border tussen zand en plek waar wel mensen te zien waren was bewaakt door rijen aan palmbomen met enkele strandhutjes gemaakt van bamboe en palmblad. In de verte werden de wolken iets donkerder en begon het te flitsen. Op het water was goed te zien hoe de regenbui dichterbij kwam en uiteindelijk onze hut bereikte om de boel en ons op te frissen. De reis werd voortgezet door de modder. De omgeving had duidelijk veel meer kleur gekregen. Na in totaal 10 uur weggeweest te zijn was het ook al donker toen we weer aankwamen in Tapik. Veel langer had het ook niet moeten zijn, want onze goede vriend met twee wielen begon al te hoesten en proesten. Afgesloten met een biertje bij een kampvuurtje op het strand onder de sterrenhemel.

Island-hopping
De volgende twee dagen waren gevuld met island-hopping van 8:00 tot 16:00. Na een Filipijns Tapsilog van gedroogd gebakken rundvlees met ei en rijst gebakken in knoflook konden we er tegenaan. Op een gemotoriseerde outrigger – deze boot wordt ook wel bangka genoemd, een soort van kano met drijvers langs de zijkanten - van ongeveer 6 meter lang werden we met ongeveer 10 km/h over het water vervoerd. De eilanden leken zo dicht bij te liggen, maar daarin hadden we onszelf goed vergist! De een nog mooier dan het ander. Een van de eilanden was Maosonon, een wit strand zo wit als dat van Boracay. Maar in tegenstelling tot de grote toeristische plek en zuip-oord Boracay, was hier helemaal niemand. Slechts een Italiaan die zijn huis op een klein eilandje had gebouwd niet ver van deze plek, maar even op het water was met zijn drie vrouwen. Een echte zoals we gewend zijn, vol van zichzelf en slechte grappen. Hij had een vis gevangen die wij hadden gekregen voor op de barbecue. Voor het middag eten waren er stoelen en een tafel meegenomen op de bangka. Deze werden een paar meter van het water geplaatst in de schaduw van een palmboompje, zodat wij konden genieten van onze in knoflook gebakken rijst met kip en inktvis. Omdat onze guide Randy wist dat we zo nu en dan een biertje wel eens lekker vonden, had hij er ook genoeg ingeslagen voor de gehele dag. In het zonnetje op de punt van de voorkant van de boot staan, kijkend naar het koraal zo’n 6 meter onder je, met een Red Horse in je handen en een hoedje op je hoofd. In de verte enkele wolken die bij de omgelegen eilanden tevoorschijn komen. Wat een prachtig vrij gevoel van rust en ontspanning. We hebben nog eilanden bezocht zoals Emorique, een blok uit het water gestampt met rotswanden bijna verticaal en meer dan 50 meter hoog. Enkele hutjes waren in kleine inkepingen en groten meters boven het zeeniveau gebouwd die met enkel een trapje, om er te komen. Van de planten stond ik al versteld dat ze er konden groeien, maar laat staan mensen. Bij dit blok opzoek geweest naar een plekje voor cliff-diving, maar helaas mocht het niet baten. Nergens bood zich de mogelijkheid om er op te klimmen, dus hadden we maar besloten naar beneden te gaan. Met een snorkel en vinnen het koraal aan de meer dan 20 meter diepe wanden bekeken. Op een andere plek hebben we nog gezwommen tussen haaien van meer dan 70 cm lang en zowel een starfish als clambs van 30 centimeter in handen gehad. Naast de onbewoonde wereld hebben we nog een kijkje genomen in het kleine vissersdorpje Villepaz niet ver van onze slaapplaats vandaan. Hier konden we zien hoe de Filipijnen hun eigen boten en huizen maakten, hoe ze leven en hoe kinderen zich vermaken. Met een kettingzaag werden planken uit bomen gehaald om ze vervolgens met de hand af te schaven zodat ze gebruikt konden worden voor de bouw. Varkens met een touw aan een boom gemaakt, zodat ze konden wroeten en grazen. De kippenrennen en afscheidingen gemaakt van bamboe. Het beeld in je gedachten prenten en jezelf afvragen hoe de omgeving er over 20 tot 30 jaar uit zou zien. Toen de wolken aardig donker begonnen te worden zijn we teruggekeerd, want onweer wil nog wel eens een bootje raken op het water. Op een klein eiland van ongeveer 8 meter in diameter bij vloed met slechts één boom lag dat bezaaid met kapotgeslagen koraal door de stormen in de ‘winter’ waren we gestopt om te kunnen genieten van de regen die uit de hemel stortte. De avonden waren gevuld met het genieten van de gekregen vis, lekker potje volleybal, het bekijken van de kinderen die bij eb zochten naar vissen en andere zeedieren, een zeer stevige massage door een vrouw die je verbrijzeld als ze op ging gaat zitten. We hadden nog een manta (rog) geprobeerd die de Amerikaan bij zijn bezoek in El Nido had gekregen. Als je hem voor je mond hield en inademde, kwam er een sterke ammoniaklucht vandaan die ons deed hoesten en proesten. Was overigens lekker, maar uit nader onderzoek bleek dat roggen slechts 2 dagen houdbaar zijn en ze dan gaan stinken. Geen wonder dat ze er vanaf moesten..

Cockfights
Donderdag was onze laatste avond slapen in Tapik, want uit ervaring van de reis op de heenweg werd het spannend of we onze terugvlucht wel konden halen op zaterdag. We gingen deze dag weer per motorbike, maar ditmaal naar de grootste gokverslaving in de Filipijnen; cockfights. De hanengevechten zijn zeer populair en er worden zelfs wereldtoernooien georganiseerd. Wij hebben verschillende gevechten van slechts een paar meter afstand met onze eigen ogen mogen bewonderen. Voordat de hanen in de ring geplaatst werden kregen ze een gekromd mesje van ongeveer 10 centimeter lang aan de achterkant van een pootje gebonden. Voor de veiligheid werd er een hoes overeen geplaatst. In de ring werden twee hanen tegenover elkaar vastgehouden aan hun staart en lieten ze elkaar pikken. Dit om ze boos en agressief te maken. Voordat de wedstrijd daadwerkelijk begon werden de kop nog even naar achter gedrukt om ze eens flink in hun hals te laten pikken. Het kippenhok barstte los toen de flippo’s begonnen te schreeuwen en te bieden. Toen de rust was wedergekeerd, werd de hoes verwijderd en de hanen zo’n 3 meter uit elkaar op de grond gezet. Na enkele seconden vlogen de veren in de lucht en spette het bloed de grond. De meeste gevechten waren binnen 5 tot 20 seconden afgelopen en lag er een haan op de grond die niet meer kon staan en meteen in elkaar zakte. Het geld werd geïnd en verdeeld over de winnaars, vervolgens werden de voorbereidingen voor de volgende wedstrijd alweer gemaakt. Joris en ik zijn na een tijdje de plek verlaten en een stukje wezen rijden door het eiland. Verdwalen konden we niet, want er was maar een hoofdweg die ons door de kleine dorpjes leidde. ’s Avonds op Tapik hebben we nog een van de hanen geproefd die het loodje had gelegd bij de gevechten. De wijze waarop het klaargemaakt was, was goed te vergelijken met de smaak van stoofvlees. Aangezien we de enige waren op deze laatste avond in het resort, konden we ongestoord met slechte karaoke afsluiten.

Puerto Princesa en haar schoonheden
Met toch wel een beetje een kater van de 40% gin, tequila en bier was ik al om 5:30 wakker om te genieten van de zonsopgang. Een uurtje later de hemelse plek verlaten richting El Nido. Even het toeristische dorpje wat sinds 1980 van 7 hutten tot 7000-8000 inwoners is veranderd bekeken, maar het er was niet zo veel te doen, dan slechts weer drukte en tochten als island-hopping. De reis richting Puerto Princesa was ditmaal minder gepropt en verliep prima. Behalve mijn voet, want ik had een kleine ontsteking opgelopen door een schaaf wondje op mijn enkel wat niet de mogelijkheid heeft gehad om te genezen met al het zoute water en vieze vliegen. Aangekomen in het pension die voor ons geboekt was door personeel van Tapik, kwam ik tot de conclusie dat het lopen bijna niet meer ging en dat ik beter maar even naar de dokter kon. Het personeel hoefde geen seconde raar te kijken toen ze het zagen en gingen maar al te graag even met me mee. Eenmaal in het ziekenhuis kon ik wat eerder geholpen worden en kreeg ik een 7-daagse antibiotica kuur. In totaliteit heeft het me nog geen uur gekost inclusief reis. In de avond de zonsondergang op boulevard bekeken en gegeten. De gehele tafel werd belegd met palmblad en hierop ons gerecht voor twee personen. Borden waren overbodig. Flink wat rijst met allerlei soorten vis waren goed te eten na de lange reis. Mijn voet begon zo veel te jeuken en te kriebelen dat we maar op tijd terug zijn gegaan en gaan liggen. Wat ijs deed de jeuk verminderen. De gedachte van het programma “monsters inside me” op Animal Planet en het gekriebel dat leek op vliegenmaden in mijn enkel hebben me dan toch eindelijk in slaap gekregen. Wat was ik de volgende ochtend blij met mijn antibiotica en beslissing om maar even te dokter te bezoeken, want het gekriebel was weg en ik kon weer lopen. We moesten om 15:00 onze vlucht hebben, dus hadden de gehele ochtend nog om in Puerto rond te kijken. Met een tricycle zijn we naar een krokodillenconservatorium geweest. 60 Jaar oude beestjes van 320 kilo en 8 meter lang lagen leggen te genieten in het zonnetje. Zelfs als ik per ongeluk een muntje miste in een muntenbakje dat toevallig op zijn hoofd terechtkwam knipperde hij slechts met zijn ogen. Eigenlijk ook maar saai reptiel. Het werd een stuk spannender toen ik een baby’tje van 1,2 meter in mijn nek mocht leggen. Op een andere plek nog een zwarte giftige schorpioen zo groot als een telefoon op mijn hand gehad. Een slang in mijn nek die zich behoorlijk verzette was ook wel grappig. Tijd om richting vliegveld te vertrekken, maar jammer dat de chauffeur ons verkeerd begreep en ons bij de busterminal af had gezet, een 20 minuten verwijderd van de airportterminal. 3 minuten later na aankomst zou de check-in sluiten. De reis was vervolgens wel goed verlopen en kwamen zondag 0:30 weer aan in ons appartement in Shanghai.

Palawan
De grootste inkomstenbron voor de provincie Palawan is de verkoop van haar eigendommen als grond. De meeste bewoners handelen in voedsel en bouwmaterialen. Ze maken hun eigen hutten en zijn doen dit meestal in de regenseizoenen. Mits alle materialen aanwezig zijn worden dergelijke hutten als waar wij ingeslapen hebben (inclusief bar, keuken, toilet en slaapplaatsen) gebouwd voor omgerekend €7000,- binnen 2 maanden. Een import vanuit Manila voor cement is momenteel een van de hardlopende importproducten. Het doel voor de gemeente El Nido is om alle wegen voor 2016 te hebben verhard. De warmste en droogste maanden om de Filipijnen te bezoeken zijn april en mei, want vanaf juni begint het regenseizoen. Vanwege het katholieke geloof zijn er meer kinderen dan volwassenen op het eiland en ze zwaaien allemaal naar je als je voorbij komt gereden. De beste studies in dit land zijn politieke richtingen, maar toerisme is het hardst groeiend, want meer mensen zien de schoonheid en gastvriendelijkheid van het land. Ondanks de volgeplande dagen zijn we in totaal iets meer dan €300,- per persoon kwijt aan eten, verblijf, tours, reizen en tax (exclusief vliegticket). Het was het al waard vanaf de eerste dag dat we aankwamen. Als ik terug zou komen naar Tapik met Sandy, zouden ze me tegen de avond naar een onbewoond eiland brengen, mn tent op zetten en een kampvuurtje maken. Ons vervolgens verlaten, zodat we kunnen genieten van een lekker drankje van het dit mooie leven. Want hier kan het allemaal.