Welcome to Shanghai
Door: Bas Verhoeven
Blijf op de hoogte en volg Bas
28 Februari 2014 | China, Sjanghai
KLM, een weerzinwekkende vliegmaatschappij. Na slechts een uurtje vertraging vertrokken we om 22:30 de lucht in. Voor slechts een paar euries voor een retourtje Shanghai-Amsterdam mocht er ook nog eens de gehele vlucht GRATIS ONBEPERKT worden gegeten en gedronken. 11 Uur lang voor je kijkend naar een hoofdleuning klinkt niet tof, maar ook dat hebben ze prachtig geregeld. Door middel van een schermpje waarmee we onder andere Tetris tegen elkaar konden spelen, de nieuwste films bekijken en alvast konden wennen aan Chinese typische muziekstijlen was viel het best mee. Tussentijds gezellig naar de gekke Chinezen kijken en al wetend dat ze geen enkel woord Nederlands verstaan, maar de beginnende ervaring wordt interessant. Voor de rest lekker slapen.
AU, de eerste kater aanwezig om half 4 smiddags lokale tijd en daarmee een paar minuten later landen zonder dat de grond gezien kan worden door het hoge gehalte SMOG. Deze keer de Nederlanders die de foto’s gaan maken van alles wat ze tegenkomen. De eerste pisbak die gebruikt wordt, de douanebalies met een groot bord dat er niet gefotografeerd mag worden (wat 10 seconden later werd opgemerkt). Vervolgens opgevangen worden door een toekomstig collega die de lange Europeanen herkende en bij de eerste vraag direct de roos had geraakt. Met wat moeite de Maglev gevonden om vervolgens met 300 km/h door de achterwijken van Shanghai naar het centrum te worden gebracht. Maglev ofwel Magnetic Levitation, bedacht en gebouwd door Duitsers, de eerste en snelste zwevende trein ter wereld dat gebruikt wordt voor personenvervoer. Misschien hadden we gedacht dat Chinezen een beetje Engels spraken, maar dat viel al vies tegen toen we de eerste taxi wilden nemen. METER! METER! Dat is wat we schreeuwen, zodat ze ons niet konden oplichten. Na enig gebrom waren we op weg naar het centrum om onze tassen te dumpen bij het geboekte hostel om het welkomsfeestje bij te wonen.
Spullen neergelegd, vertrekken! We hadden toch wel weer zin in een biertje. Helaas, voordat we de rest konden ontmoeten moest ook Bas (andere Bas, de toekomstig collega), even zijn tas dumpen bij zijn appartement. Hij liet ons achter in de taxi. ‘2 Minuten’ is wat hij riep. Wij maar wachten achter in de taxi. De chauffeur werd ongeduldig en begon te zuchten wat oversloeg in (waarschijnlijk) Chinees gevloek. Praat Engels, maar dat verstaan ze niet. Praat Chinees tegen ons, dat verstaan wij niet. Dan maar in het Nederlands ouwehoeren en “even” later konden we verder naar Les Café de Stagiaires op Yongkang Lu.
Open armen ontvangst. Nederlanders en Nederlands, eindelijk. Hoe is het? Hoe bevalt het bla bla. De serieuze gesprekken gingen met elk biertje een niveau omlaag, terwijl de druk op de blaas opvoerde. Een klein kroegje met slechts maar één WC voor man en vrouw, resulteerde in een wachtrij. Omgekeerd om de gezelligheid weer op te zoeken met als eerste vraag of ze ook dergelijke pisbakken als in Nederland op straat hebben. Het antwoord was verrast; loop even mee. Een van de begeleiders loodste me in een steegje. Een opstapje tot een deurtje van 50 cm breed en nog geen 1,5 meter hoog maakte toegang tot piepkleine ruimte met een WC. Wauw, fuck logic. Met een big smile de WC verlaten omdat dit gewoonweg gaaf is.
Sushi eten, want op slechts ontbijt konden we niet verder. Met een lekker typisch Japans drankje genaamd Sake, warm geschonken in een wat wij kennen als shotglas. De eerste stokjes die we in onze klauwen kregen waren even wennen, maar het ging. Alles naar binnen geschrokt en er een teringbende van gemaakt. De taxi gepakt en naar een huisfeest van vrienden van onze begeleider gelopen. Voordat we naar binnen konden moest er wel even drank gekocht worden bij een lokale supermarkt, waar men nooit buitenlanders ziet. Met genot keken ze naar de Nederlanders die de gekregen drankjes naar binnen adten. Samen op de foto en we konden weer verder. Na het huisfeestje van 5 minuten vertrok iedereen naar club Hollywood, waar buitenlanders ontvangen worden met open armen. Gratis entree, gratis drank en een VIP plek. Na het spreken van mensen uit Duitsland, Brazilie, Frankrijk, Engeland, Wit-Rusland, China, Australie, Denemark, Italie en natuurlijk Nederland was het tijd om naar huis te gaan. Zelf de taxi durven nemen dmv het laten zien van een kaartje van het hostel. Te bed rond 4 uur, eindelijk.
Welcome to SHANGHAI.
AU, de eerste kater aanwezig om half 4 smiddags lokale tijd en daarmee een paar minuten later landen zonder dat de grond gezien kan worden door het hoge gehalte SMOG. Deze keer de Nederlanders die de foto’s gaan maken van alles wat ze tegenkomen. De eerste pisbak die gebruikt wordt, de douanebalies met een groot bord dat er niet gefotografeerd mag worden (wat 10 seconden later werd opgemerkt). Vervolgens opgevangen worden door een toekomstig collega die de lange Europeanen herkende en bij de eerste vraag direct de roos had geraakt. Met wat moeite de Maglev gevonden om vervolgens met 300 km/h door de achterwijken van Shanghai naar het centrum te worden gebracht. Maglev ofwel Magnetic Levitation, bedacht en gebouwd door Duitsers, de eerste en snelste zwevende trein ter wereld dat gebruikt wordt voor personenvervoer. Misschien hadden we gedacht dat Chinezen een beetje Engels spraken, maar dat viel al vies tegen toen we de eerste taxi wilden nemen. METER! METER! Dat is wat we schreeuwen, zodat ze ons niet konden oplichten. Na enig gebrom waren we op weg naar het centrum om onze tassen te dumpen bij het geboekte hostel om het welkomsfeestje bij te wonen.
Spullen neergelegd, vertrekken! We hadden toch wel weer zin in een biertje. Helaas, voordat we de rest konden ontmoeten moest ook Bas (andere Bas, de toekomstig collega), even zijn tas dumpen bij zijn appartement. Hij liet ons achter in de taxi. ‘2 Minuten’ is wat hij riep. Wij maar wachten achter in de taxi. De chauffeur werd ongeduldig en begon te zuchten wat oversloeg in (waarschijnlijk) Chinees gevloek. Praat Engels, maar dat verstaan ze niet. Praat Chinees tegen ons, dat verstaan wij niet. Dan maar in het Nederlands ouwehoeren en “even” later konden we verder naar Les Café de Stagiaires op Yongkang Lu.
Open armen ontvangst. Nederlanders en Nederlands, eindelijk. Hoe is het? Hoe bevalt het bla bla. De serieuze gesprekken gingen met elk biertje een niveau omlaag, terwijl de druk op de blaas opvoerde. Een klein kroegje met slechts maar één WC voor man en vrouw, resulteerde in een wachtrij. Omgekeerd om de gezelligheid weer op te zoeken met als eerste vraag of ze ook dergelijke pisbakken als in Nederland op straat hebben. Het antwoord was verrast; loop even mee. Een van de begeleiders loodste me in een steegje. Een opstapje tot een deurtje van 50 cm breed en nog geen 1,5 meter hoog maakte toegang tot piepkleine ruimte met een WC. Wauw, fuck logic. Met een big smile de WC verlaten omdat dit gewoonweg gaaf is.
Sushi eten, want op slechts ontbijt konden we niet verder. Met een lekker typisch Japans drankje genaamd Sake, warm geschonken in een wat wij kennen als shotglas. De eerste stokjes die we in onze klauwen kregen waren even wennen, maar het ging. Alles naar binnen geschrokt en er een teringbende van gemaakt. De taxi gepakt en naar een huisfeest van vrienden van onze begeleider gelopen. Voordat we naar binnen konden moest er wel even drank gekocht worden bij een lokale supermarkt, waar men nooit buitenlanders ziet. Met genot keken ze naar de Nederlanders die de gekregen drankjes naar binnen adten. Samen op de foto en we konden weer verder. Na het huisfeestje van 5 minuten vertrok iedereen naar club Hollywood, waar buitenlanders ontvangen worden met open armen. Gratis entree, gratis drank en een VIP plek. Na het spreken van mensen uit Duitsland, Brazilie, Frankrijk, Engeland, Wit-Rusland, China, Australie, Denemark, Italie en natuurlijk Nederland was het tijd om naar huis te gaan. Zelf de taxi durven nemen dmv het laten zien van een kaartje van het hostel. Te bed rond 4 uur, eindelijk.
Welcome to SHANGHAI.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
