In China is uitgaan eten. Zonder eten geen plezier

Door: Bas Verhoeven

Blijf op de hoogte en volg Bas

10 Maart 2014 | China, Sjanghai

In Nederland gooien we alles op een bord. Dat is hier wel anders, want daar is absoluut geen tekort aan. Gerechten zijn altijd los te bestellen vanaf een plaatje (want lezen gaat ons nog vrij slecht af). Beetje dit, beetje dat, zodat we met zijn allen van deze gerechten kunnen eten.
Eén maaltijd is bijvoorbeeld dit: Gefrituurde sardientjes, gebakken lotuswortel met gefermenteerde rijst, kip met cashewnoten en rode peper, spinazie met knoflook, dunne crêpes met gehakt en paprika, schelpjes in een hete saus, gemarineerd rundvlees met zwarte peper en ui, rijst, groene kool met flinterdunne reepjes spek. Voornamelijk in een vette laag olie gebakken, zodat het makkelijk naar binnen glijdt.

Alles wordt in willekeurige volgorde en in vlot tempo opgediend, en je begint meteen te eten. Het eten is altijd heet, want de kok heeft niet de kopzorg dat alles tegelijk warm geserveerd dient te worden. De tafel raakt langzaam vol met gerechten en geen nood als je er één niet lust: er zijn er nóg zes.

Wat kost zo’n maaltijd in een restaurantje in Shanghai? Alle gerechten zijn los te bestellen voor een enkele tot een paar euro. Voor een vijf tot tien euro ben je dan ook klaar. Met vijf euro op zak kun je uitstekend lunchen. Een kom noedelsoep met groente en vlees is twee euro. En als je op straat eet, ben je voor een euro klaar. Pannenkoekje, soepje, noedels, rijst, stokje met vlees of inktvis. Gevolg: in Shanghai eten veel mensen buiten de deur. Van de kleinste eetstalletjes tot de duurdere restaurants: er is (vaste) klandizie. Zonder vaste klandizie geen eetcultuur. Wat zou Shanghai zijn zonder eten, zonder straatstalletjes, zonder al die duizenden restaurantjes?